Rozdział 16 ,,Odpłacicie mi się...''

Powiedziałam i wybiegłam z klasy. Niestety jestem niezdarą przez co wpadłam na...blond sukę Riki. Spojrzałam na nią dziwnym wzrokiem i nic nie mówiąc odeszłam. Przeszłam przez całą szkołę, aż doszłam do mojej szafki, gdzie czekali na mnie przyjaciele. Uśmiechnęłam się szeroko i otworzyłam szafkę.
- O czym mówiłaś kiedy rozmawiałaś z Horanem? - spytał Harry.
- A no wiesz. O czymś bardzo ważnym dla niego - odpowiedziałam i wyjęłam książkę z chemii. Lubię ten przedmiot, jako jeden z nie wielu.
- Dobra. A co chciała od ciebie baba z matmy? - oczywiście ciekawski pan Zayn musiał spytać.
- Jestem zagrożona - wzruszyłam ramionami jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie. Dla mnie jest, bo i tak wiem, że ta małpa mnie przepuści, bo nie chce się ze mną dłużej użerać. Chłopaki się zaśmiali, ale zostali skarceni przez Madi. - Wyluzuj. Ja tam się nie martwię - walnęłam lekko przyjaciółkę w ramię.
- Wyluzuj? Wyluzuj?! Sama wyluzuj. Ja jestem wyluzowana, ale się o ciebie martwię - warknęła.
Chciałam coś powiedzieć, ale znów przerwał mi dzwonek. Czy on nie ma kiedy dzwonić? Westchnęłam i zamknęłam szafkę. Całą piątką ruszyliśmy w stronę sali 213 na lekcję Chemii. Gdy już tam weszliśmy rozejrzałam się po całym pomieszczeniu, ale nikogo w nim nie było. Co jest?
- Gdzie się wszyscy podziali? - spytała Madi, również rozglądając się po sali. Wzruszyłam ramionami i zajęłam swoje miejsce w ostatnie ławce. Tym razem siedzę z Madi. Po jakichś 10 minutach do sali weszła nasza nauczycielka, a za nią cała klasa. Lekcja się zaczęłam, a ja przestałam uważać na to co mówi nauczycielka i zaczęłam rysować na czystej kartce.

**5 godzin później**
Lekcje się skończyły, a ja właśnie wracam do domu. Idę sama, ponieważ moi przyjaciele przyjdą do mnie później, może. Dzisiejszy dzień nie był taki straszny. Po lekcji chemii miałam kolejne spotkanie z Amandą i Riki, a później było spokojnie. Całą drogę do domu rozmyślałam. Za niecały tydzień wycieczka, bo już w poniedziałek wyjazd. Wiem, że już wszyscy zapłacili. Nawet ja, tylko nie osobiście, bo zrobił to tata. W sobotę będę musiała się spakować. Ciekawe z kim weźmiemy pokój? Nas jest piątka, ale pięcioosobowe są już zajęte. Jak dostaniemy domek na siedem osób to ciekawe kto będzie z nami...
Ciekawa jestem jaka czeka mnie przyszłość? Będzie w niej Louis? Nie wiem, ale bardzo bym tego chciała. Chciałabym zostać zawodową tancerką. Mieć męża, Louisa najlepiej, dwójkę dzieci, chłopczyka i dziewczynkę i mieszkać w ładnym domku na obrzeżach z pieskiem. Ach te marzenia. Jak wrócę z wycieczki to muszę się przygotować do turnieju tańca, który będzie tydzień po moim powrocie. O zbitej kostce już dawno zapomniałam i wcale mnie nie boli. Strata matki... Nie czuję tego. Jakoś jest mi lepiej kiedy wiem, że nie ma jej w pobliżu.
Mam najlepszych przyjaciół na świecie, a zwłaszcza przyjaciółkę i za nic bym ich nie oddała. Jestem w stanie oddać za nich życie. Przyjaźń jest bardzo ważnym elementem układanki jaką jest nasze życie. Tak samo jest z miłością. Nie ma jej to czujemy kompletną pustkę i jesteśmy rozdarci. Każdy zasługuje na miłość i przyjaźń. Nawet najgorszy drań. Po prostu bez miłości nie da się żyć.
Nawet nie zauważyłam kiedy i już stałam przy furtce do mojego domu. Otworzyłam drzwi i poczułam cudowne zapachy dobiegające z kuchni. Zdjęłam buty, a plecak rzuciłam na szafkę w przedpokoju. Później go zabiorę. Przeszłam do salonu, ale nikogo tam nie było. Weszłam do kuchni, a przy kuchence stała Esmeralda. Brad pewnie jeszcze nie wrócił ze szkoły. Przywitałam się z kobietą po czym zasiadłam przy stole.
- Jak tam w szkole? - spytała nie odwracając się.
- Może być. - odpowiedziałam bawiąc się palcami. - Tata musi iść do szkoły - dodałam przypominając sobie rozmowę z Deruto.
- Czemu? Co zrobiłaś? - zaśmiała się.
- Nic, chyba. Po prostu baba od matematyki kazała mu przyjść, bo jestem zagrożona i chce pogadać o moim zachowaniu. Ale ja jestem grzeczna - poprawiłam włosy i wstałam. Podeszłam do kobiety i zajrzałam jej przez ramię. - Co to? - spytałam wskazując palcem na patelnię.
- To są warzywa. Dzisiaj na obiad będzie chińszczyzna - uśmiechnęła się, i jak na zawołanie mój brzuch zaburczał. Zaśmiała się głośno, a ja razem z nią.
- Gdzie Brad? I o której wraca tata? - spytałam wracając na swoje miejsce przy stole.
- Brad jeszcze w szkole. Wróci niedługo. A Ben wraca o 17. - powiedziała, a ja kiwnęłam głową. Wstałam z krzesła i skierowałam się do wyjścia z kuchni.
- Zawołaj mnie jak będzie gotowe. Muszę iść coś zrobić - powiedziałam, i wyszłam z pomieszczenie. Po drodze zgarnęłam swój plecak i poszłam na górę. Weszłam do swojego pokoju i rzuciłam plecak pod szafę. Wyjęłam telefon z kieszenie i położyłam na komodzie. Muszę iść potańczyć. Dawno tego nie robiłam. Może jutro? Kończę wcześnie więc będę miała czas przejść się tam gdzie zawsze. Usiadłam na łóżku i przymknęłam oczy. Nie dane było mi tak posiedzieć, bo usłyszałam trzask zamykanych drzwi, a po chwili wołanie. Z czołgałam się z łóżka i zeszłam po schodach na dół. W korytarzu stał uśmiechnięty Brad z torebką w ręku. Oparłam się o ścianę i założyłam ręce na piersi.
- Co chcesz? - spytałam i od razu tego pożałowałam. Przede mną pojawili się dwa chłopaki. Chwila...Znam ich..To nie jest przypadkiem syn dyrektora Mike? Ten drugi to na pewno Austin, bo uczy się w szkole tanecznej tej co ja. Ale skąd Brad ich zna?
- Chcieliśmy cię prosić, abyś poszła z nami na imprezę w piątek - powiedział mój brat, a ja się zaśmiałam. Chcą żebym poszła z nimi na imprezę? Po co? No tak...Nie są pełnoletni i ich nie puszczą. Ale Austin ma już skończone 18 lat... A może dopiero skończy.
- A co ja będę z tego mieć? - spytałam patrząc na nich. Spojrzeli po sobie, a następnie na mnie. Chyba się tego nie spodziewali. Ale jak mam im pomóc to muszę coś z tego mieć. Za darmo tego nie zrobię.
- Radość, że pomogłaś bratu? - spytał niepewnie mój braciszek. Zaśmiałam się gorzko, ale pokiwałam głową. Pomogę im, a potem się upomnę o coś.
- Zgoda - powiedziałam, a chłopaki zaczęli skakać z radości. Ja tak nigdy nie miałam. Nie miałam starszego rodzeństwa z którym mogłam chodzić na imprezy. Zawsze chodziłam sama lub z przyjaciółmi. Nigdy z rodzeństwem, chociaż chciałam. Z czasem była Larrisa, ale z nią nigdy nie żyłam w zgodzie.
- Dziękujemy - mrugnął do mnie okiem Mike.
- Odpłacicie mi się. - uśmiechnęłam się i poprawiłam włosy - To w piątek o 18 idziemy do klubu 'Big Star' i od razu mówię, że ze mną idzie Madi i może chłopaki więc nie będziecie za dużo pić ani rozrabiać, rozumiemy się? - spytałam. Zachowuję się jak matka, ale nie pozwolę im się schlać w trzy dupy, bo wiem jak to jest. Sama również nie będę mogła dużo wypić, bo będę ich pilnować.
- No dobra - powiedzieli całą trójką i do mnie podeszli. Rozłożyłam szeroko ramiona, a po chwili mnie przytulali.
- Dobra, dość tych czułości - zaśmiałam się i zostawiłam ich na korytarzu. Weszłam po schodach na górę, a następnie prosto do mojego pokoju. Wzięłam telefon w rękę i zauważyłam, że mam trzy nieodebrane połączenia od Madi i dwa od Louisa. Nie zdążyłam nic nacisnąć i znów rozległ się dźwięk telefonu. Odebrałam i przyłożyłam słuchawkę do ucha.

- Czego znowu?

- Czemu nie odbierasz? Co robisz? - usłyszałam pytania Madi.

- Nie słyszałam dzwonka. Rozmawiałam z bratem.

- Jesteś w domu? My już idziemy

- Taa jestem. Zapraszam 

Nie usłyszałam odpowiedzi tylko dźwięk oznajmiający zakończenie połączenia. Rzuciłam telefon na łóżko i znów zeszłam na dół. W salonie siedzieli chłopaki, a w kuchni była Esme. Tata chyba jeszcze nie wrócił.

- Co tam robicie? - przeskoczyłam kanapę i usiadłam obok nich.

- Gadamy o imprezie - poruszył śmiesznie brwiami Mike. Zaśmiałam się i odchyliłam głowę do tyłu.

- Stella możemy pogadać? - usłyszałam głos obok. Spojrzałam na osobę, która do mnie mówiła i był to Austin. Pokiwałam głową i wstałam. Ruszyłam w stronę korytarza, a chłopak za mną. 

- O czym? - spytałam kiedy staliśmy sami.

- Ja widziałem TE zdjęcie - powiedział dając nacisk na przedostatnie słowo. Dopiero teraz przypomniało mi się co mówiła Madi. TE zdjęcie widziała ona i Austin! Przełknęłam głośno ślinę. - Ale nie martw się, nikomu o tym nie powiem - uśmiechnął się, a mi kamień spadł z serca. - To jest wasze życie i wy wiecie co robicie dobrze, a co źle. Nie mam prawa tego rozpowiedzieć, bo nie brałem w tym udziału, a i jest to naruszenie waszej prywatności - powiedział, a ja rzuciłam mu się na szyję.

- Dziękuję - wyszeptałam tylko i usłyszałam śmiechy.

- Ella! Tylko nie zdradź Louisa - usłyszałam krzyk brata. Zaśmiałam się i przeszłam razem z Austinem do salonu. Mój brat właśnie stał tyłem do mnie i pokazywał coś Mike'owi. Nie myśląc wiele po cichu podbiegłam i wskoczyłam mu na plecy. Chłopak się zachwiał i nie udało mu się utrzymać równowagi przez co się wywrócił. Leżeliśmy i się śmialiśmy, a chłopaki razem z nami. Nasze śmiechy przerwał dzwonek do drzwi, więc się uspokoiliśmy. Wstałam i podbiegłam do drzwi. Otworzyłam je szybko i zaśmiałam się głośno widząc moich przyjaciół. Popatrzyli na mnie jak na wariatkę, ale nic nie powiedzieli. Zaprosiłam ich gestem dłoni do środka, a sama zamknęłam za nimi drzwi. Cały czas cicho chichotałam. Weszliśmy do salonu gdzie nadal byli chłopcy. Popatrzyli się na towarzyszy i znów wybuchli śmiechem, a ja razem z nimi. Czwórka moich przyjaciół stała i patrzyła się na nas jak na idiotów. Zgięłam się w pół i złapałam za bolący brzuch. Za dużo śmiechu. Ale lepiej się śmiać niż płakać, nie? Jasne, że tak.

- O co wam chodzi? - spytał zrezygnowany Harry. Wskazałam palcem na mojego chłopaka i dalej się śmiałam. Nie mogłam łapać oddechu więc powoli zaczęłam się uspokajać. Louis zaczął poprawiać ciuchy i fryzurę, a następnie na nas spojrzał.
- Co z nim nie tak? - zabrał głos Zayn. Pokręciłam przecząca głową, machając przy tym rękami.
- Nic. - powiedziałam już prawie spokojna. Wzięłam głęboki wdech, a następnie wydech.
- Dzieci! Zapraszam na obiad, wszystkich! - usłyszałam krzyk Esmeraldy z kuchni. Popatrzyłam po reszcie i wszyscy powoli ruszyliśmy do kuchni. W tym samy czasie przyszedł tata i wszyscy zasiedliśmy przy stole jedząc. Po obiedzie całą ósemką, oprócz taty i Esme, siedzieliśmy w salonie.
- Słyszałem, że tańczysz - zwrócił się do mnie mój brat. Pokiwała głową. - Pokażesz coś?
Wzruszyłam ramionami i wstałam. Stanęłam na środku salonu i się zamyśliłam.

Co im zatańczyć? Coś łatwego, bo nie chce mi się wysilać.
- Włącz jakąś muzykę - powiedziałam i podparłam się o biodro. Brat podszedł do odtwarzacza pod telewizorem i włączył jakąś nieznaną mi muzykę. Zaczęłam machać nogami i rękami, co wychodziło na taniec. Wszyscy patrzyli z zafascynowaniem i zaciekawieniem. Nawet Austin, który widział jak tańczę. Tak ogólnie to jak tańczę to widziała tylko Madi. Wcześniej nie przyjaźniłam się tak bardzo z Louisem, Zaynem i Harrym.
Piosenka się skończyła, i ja także skończyłam swój występ. Poprawiłam grzywkę, która spadła mi na czoło i teatralnie się ukłoniłam. Usłyszałam oklaski przyjaciół i taty oraz Esme, którzy doszli w trakcie mojego 'występu'. Zaśmiałam się i wróciłam na kanapę. Oparłam się o ramię Louisa i głośno westchnęłam.
- Ślicznie tańczysz - pochwalił mój tata. Podziękowałam skinieniem głowy i wstałam. Poszłam do kuchni gdzie się napiłam. Oparłam się o blat i popatrzyłam w okno. Mam wielkie szczęście. Naprawdę. I bardzo się z tego powodu cieszę. Stałam tak i rozmyślałam kiedy nagle poczułam dłonie na biodrach i szybko zostałam odwrócona. Popatrzyłam na osobę i zobaczyłam...






Oto i jest! Rozdział 16... Mam nadzieję, że wam się spodoba, bo mi się podoba. Kolejny dodam w niedzielę wieczorem lub w poniedziałek, bo nie będzie mnie cały weekend. :(
Najdłuższy nie jest, ale krótki też nie, prawda? Może się nie obrazicie za to... ^.^
W tym rozdziale nie ma dramy i mam nadzieję, że nie będziecie na mnie źli jeśli przez kolejne kilka rozdziałów będzie spokojnie, a później mam plany zrobić takie wielkie wydarzenie. Oczywiście to 'wydarzenie' nie będzie miłe. I wiem, że wyjdzie super... :)
Komentujcie, głosujcie w ankietach i dodajcie się do obserwowanych.
Ode mnie lecą pozdrowienia xoxo